Recep Cengiz- 4 Mart 2024  Ligin zirvesindeki iki kulüp Galatasaray ve Fenerbahçe arasında, Türk futboluna fayda sağlamayan bir üstünlük kurma çabası var.  

Rekabetin acımasız olduğu bir ortamda, her iki takımın gerginliği ve tartışması olmayan bir maçı yok. Bir insanın fanatik olması için televizyon ekranlarında maç sonu demeçleri izlemesinin yeterli olduğu söylenebilir.

Sürekli taraftar beklentileriyle hareket eden teknik direktör, futbolcu veya yöneticiler, başarısızlık durumunda yetersizliklerinin sorumluluğunu birlikte üstlenmiyorlar. 

Her iki takımın,

- Yöneticileri iş alanlarında uzman ve deneyimli insanlar, fakat GS ve FB yöneticiliğini yanılarak öğreniyorlar Anlamı olmayan şeylere de anlam verme kabiliyeti gelişmiş yöneticiler “gerçekten ne demek istedi”, dedirten konuşmalar yapıyorlar.  “Ağaçlara bakmaktan ormanı göremiyorlar.”

- Teknik direktörler, maçı analiz ederken aynı düşünsel modeli ‘sataşma tekniğini’ kullanıyorlar!

- Teknik direktörlerin ‘Federasyona güveniyoruz’, ‘Hakemlerin dürüst olduklarına inanıyoruz’, ‘Hakemlerde insan hata yapabilir’ benzeri söylemlerden sonra ilk fırsatta, federasyon ve hakemleri çok sert eleştirmesi, “İçim parçalıyor diye kapıdan dilencileri kovmaya benziyor.”

- Kendilerine, kendilerinden daha çok hoşgörülü davranmasını isteyen bazı futbolcular, “ağızda otuz üçüncü dişi gibi” futbolu sadece tüketiyorlar.

- Oyunun kalitesi değil sonucu ile ilgilenen, her iki takım taraftarında, maçı kazanacak gollerin bir an önce atılması arzusu ve rakip kolay lokma algısı var. Hakem baskı altına alındığında işin kolaylaşacağı düşünülüyor. Hakem baskı altına alınmadığında galibiyet şansının zorlaşacağı varsayılıyor.

- Sosyal medyada, Fenerbahçeli veya Galatasaraylılar için kazanmak mutlu olmak için tek başına yeterli değil, ezeli rakiplerinin yenilmesi daha mutluluk vericidir. Taraflar arasında, “Ya biz şampiyon olalım ya onlar şampiyon olmasın!” Düşüncesi futbolun tadını çıkarmalarına engel oluyor.Genellikle, rakip takımın başarısında, “onlara ait olmayan bir şeyler varmış” algısı yaratmak için rakip yöneticilere sataşmak,  suçu federasyona veya hakemlere yıkmaya çalışmak kötü durumdan sıyrılmanın güçlü bir kartıdır. 

 Bu anlayışın doğal bir sonucu olarak; duyular yerine duyum, düşünceler yerine düşünme, bilgi yerine fikir sunmaları araştırma konusudur.  Aslında, çok önemli gibi tartışılan ‘pek çok şey’ görünürde ‘hiçbir şey’dir. Platon’un dediği gibi: “Karşıtlar birbirini doğuruyor.”

 Türk futbolunun zirvesinde olan iki değerli kulüp yöneticilerinin düşünsel modellerini doğru mu yoksa yanlış mı diye ele almak yerine, bu anlayışın nasıl oluştuğunu, hangi davranışlara yol açtığını anlamaya çalışılmalı, günün ve geleceğin koşulları içinde ideal sonuçlara götürüp götürmediğini sorgulamalıdır.

Bugünkü sorun, kötü sonuçları olan formüle edilmemiş yapısal bir sorundur. Yönetim, anlayış ve kültür sorunudur. 

 Yaratılmak istenen anlayışla, sadece kulüplerin tarihi ve kültürel kimliği değil, Türk futbolu zarar görmekte, çok önemli   kazanımlardan olan faır play’in özü ve bütünlüğü yok edilmektedir. 

 Bu süreçte anlaşılması gereken kişisel görüşler ne olursa olsun, doğru olan faır play kuralları ve sağduyuya aykırı davranmamaktır.{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş