Erdal Batmaz- 21 Kasım 2010

Uzunca bir bayram haftasına girince dağınık ve sorunlar ile dolu olan futbolumuzun, sporumuzun bunların dışında farklı bir yönüne de bakmak gerekir diye düşündüm.

İçinde insan öğesinin fazlası ile olduğu ama üç büyük kulüp ve spor diye sadece futbolu kabul edip diğer sporları ve insanları görmeyişimizin hikâyesi. Sadece “baktığımız” ama “ görmediğimiz” şeyler. Sahipsiz bayram çocukları gibi sadece bayram günlerinde mutlu olan, başı okşanan. Yani sadece başarılı oldukları gün hatırlanıp, onların başarısı üzerine hamasi nutuklar atılan çocuklar! Hep başkalarının başarılarını konu edip ama hemen yanı başımızda mütevazı bütçeleriyle bunu yakalayan kişilere, takımlara ve kulüplere yaptığımız haksızlıklar. Üzerinizde ne kadar da güzel duruyor bu elbise denerek eğreti bir öykünme ile taşıdığımız kostümler! Bir maskeli balodaymış gibi hemen yarın üzerimizden sıyrılıp çıkacakmış gibi duran “endüstriyel futbol” yaklaşımımız. Ve maalesef en çok yetenekli oldukları spor dalları yerine Anadolu insanına spor diye hala “profesyonel futbolu” götürmekten başka bir şey yapmadığımız kolaycılığımız. Yıllar öncesinde çıkardığımız Sadık Salman, Mehmet Yurdadön, Veli Ballı, İsmail Akçay, Ağrı’lı kayakçılar, Konya’lı bisikletçiler, Rıfat çalışkan gibi ya da Adana’lı yüzücüler. Garip değil mi hala olimpiyatlara yüzme sporunda kırkına merdiven dayamış Derya Büyükuncu dışında kimseyi gönderememek. Kaybolan boksörler, eski gücü yitirilmiş ata sporu güreşçiler! Kaybettiğimiz Süreyya’dan sonra bir tek Elvan ve Nevin Yanıt’a tutunmak! Temel bir eksikliği var spor yönetiminin bu ülkede. O da demokratikleşememesi! Tepeden inmeci, devlet ve siyaset kontrolünde özgün ve yaratıcı olmayan tamamen popüler! Farklılıkları ve yeni yaklaşımları kabullenmeyen. Merkeziyetçi! Hele futbolda daha da kötü. Diğerlerini “ötekileştiren” bir büyüklük anlayışı ile dolu. Zaman zaman ırkçı ve ayrıştırıcı. Diğerlerinin başarısını kabullenip övmek yerine büyüklerin neden başarısız olduğunu anlatmak için kendini zorlayan! Türk futbolunun lideri olan üç büyükleri, zengin ve güçlü bir babanın parasını acımasızca harcayan bir hayırsız evlat gibi! Bunlardan başka rol modeli yok mudur Türk futbolunun? Her yönü ile alçak gönüllü halini kaybetmeyen, ülke futbolu’nunun en başarılı sonucunun sahibi Şenol Güneş, Bursaspor’un şampiyonluğunun mimarı Ertuğrul Sağlam, hep farklı ve iyi şeyler yapma çabasındaki Tolunay Kafkas! Tek bir seyircisi olmayan Büyükşehir Belediyesi’ninin başarılı antrenörü Abdullah Avcı. Çok daha önemli değil midir bunların başarıları, üç büyük takımın bir fazla şampiyonluğundan? Örnek olması yeni yıldızların çıkması genç antrenörlerin önünün açılması adına. Hep sonu aynı biten bir filimi izlemek midir kaderimiz? Bu insanlara, sporun her dalında mücadele veren medya desteğinden yoksun insanlara kim el uzatmalı, kim destek vermeli? Hep bizden mi olmalı başarılar? Bu ülkenin en özgün ve farklı şairlerinden Ece Ayhan o muhteşem yalınayak adlı şiirinde; “Dudullu'dan tâ Salacak'a koşarak alkışlayalım Fazla babalarıyla dondurma yiyen çocukları Hangi çocukların neye imrenmesi yalınayak şiirdir?” diyor. Türk sporunda fazla babaları olmayan çocukların sahibi kimdir gerçekten?{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş