Ahmet Güvener- 17 Haziran 2015 Daha önceki bir  yazımda Türkiye futbolundan bir başarı öyküsünü Altınordu’yu anlatmıştım.

Bu satırlarda zaman zaman Türk futbolunu o kadar ağır ve acımasızca eleştirdim ki, bu övgüye şaşırmış olabilirsiniz. Ama az ve öz de olsa Türk futbolunda gerçek başarı öyküleri var, hem de bunlar sırtını devlete dayamayan gerçek sivil toplum girişimleri.

Ben 5 yıldır İstanbul’un hala eski özelliklerini yaşatan sessiz ve sakin bir semtinde Kireçburnu’nda yaşıyorum. Kireçburnu Sarıyer ilçesinin bir mahallesi. Gerek yaşadığım mahallede, gerekse komşu mahalle Çayırbaşı’nda futbol mucizeleri yaşanıyor. Birisi sportif, diğeri ise toplumsal. Bugün o mucizeleri sizler ile paylaşacağım.

Kireçburnu Spor Kulübünün benim açımdan öyküsü 2008’e dayanıyor. O zamanlar Kireçburnu’nda oturmuyordum. Federasyonda Futbol Gelişim Direktörü idim. Bir gün TMOK Yönetim Kurulu üyesi Sema Kasapoğlu ziyaretime geldi. Yaşadığı Kireçburnu’nda Çim Filizleri adı altında bir kadın futbolu projesi başlatmak istediğini söyleyerek benden yardım istedi. Verebileceğimiz tüm desteği verdik, sonunda Sema kadim dostum oldu, Çim Filizleri de bu yıl Kadınlar Birinci Ligine yükseldi. Kireçburnu SK ufak bir amatör kulüp. Çok çalışkan bir başkanları, Yaşar Kalender ve de iş bitirici bir onursal Başkanları, Ferruh Ergin var. Üst yapıdaki disiplinsizlikten dolayı erkeklerde üst yapıdan çekilmişler, yalnızca alt yapı takımları var.  U11 den U19’a kadar. U13 takımları İstanbul ve Türkiye düzeyinde çok iddialı. Tüm Kireçburnu ve çevresine hizmet veren bir de spor okulları var. Sarı yeşillileri bu satırlara taşıyan asıl kadın takımları. Hem büyüklerde hem U16 kategorisinde yarışıyorlar. Tam 8 milli futbolcuları var. 3 yıl önce kurulan takım büyüklerde bu sene şampiyon olarak birinci lige çıktı. Stratejik hedefleri 3 yıl sonra UEFA Şampiyonlar liginde yer almak. Hiç kamu desteği almayan ufak bir semt takımı için hem çok ama çok büyük başarı, hem de çok iddialı bir hedef.

Diğer mahallemin başarı hikâyesi Çayırbaşı’ndan. Çayırbaşı çoğunlukla yoksul roman vatandaşlarımızın yaşadığı bir semt. Bir Türk ile evlenen ve eski bir futbolcu olan İrlandalı Robert Mullaly bu semtin U11 ve U12 takımlarının gönüllü antrenörü. Takımda romanların ile “beyaz Türkler “in çocukları yan yana oynuyor. Toplumsal hayatta pek yan yana göremeyeceğimiz iki kesim. Korumacı ebeveynlerin büyüttüğü – ayakkabısını bile kendi bağlayamayan – çocuklar ile hayatı en acımasızca yaşamaya alışmış çocukların bir İrlandalının önderliğinde inanılmaz simbiyozu. Müthiş bir toplumsal başarı öyküsü. İşte bu 2 örnek ülkem futboluna ümitle bakmama yardım ediyor. Ve futbol da doğruyu işaret ediyor…. Futbol bir sivil toplum girişimi olmalı ve devletten uzak kendi dinamiklerinde serpilmelidir. Tek yol budur…{jcomments on}

Tweet

Tweetle                      Paylaş                        Paylaş